Zaterdag 4 november 07:00 ’s ochtends: tijd om met team PlayX Performance Training richting Wierden te gaan om samen deel te nemen aan de INYUMAN. Voor degene die het nog niet weet, de INYUMAN is een sportevent georganiseerd door Tom Hallink, een van de oud winnaars van Kamp van Koningsbrugge, voor de meeste wel bekend. De INYUMAN beschrijven wij dan ook als kamp van koningsbrugge samengevat in een dag. Deze dag staat in het teken van het verleggen van fysieke en mentale grenzen en onder leiding van (oud) militairen ga je in een groep diverse challenges aan waarbij je zowel fysiek als mentaal op de proef wordt gesteld.
Met PlayX Performance Training zetten wij ons jaarlijks in voor Spieren voor Spieren. Wij trainen kinderen en volwassenen o.a. in fysieke en mentale ‘beweging’ en vinden het daardoor extra belangrijk om onze (gelukkig) gezonde spieren, in te zetten voor kinderen waarvoor bewegen niet zo vanzelfsprekend is. Dit jaar was die challenge de INYUMAN. In dit artikel blikken we kort terug op deze dag en de lessen die we er zowel individueel als in teamverband uit hebben gehaald.
Van idee tot uitvoering
Voordat we ingaan op hoe de dag voor ons verlopen is, eerst even een kleine terugblik naar de totstandkoming van dit idee en de voorbereidingen die we als team hebben getroffen. Voor ons geldt: de beste ideeën komen tijdens het sporten. Zo ook dit idee. Tijdens een hardloopsessie bedacht trainer Joeri de opzet van de samenwerking tussen Spieren voor Spieren en PlayX Performance Training. We zijn al langer gekoppeld aan Spieren voor Spieren en we weten natuurlijk goed wat er vanuit de stichting allemaal wordt gedaan. Toch realiseren we ons maar al te goed dat we nooit echt kunnen begrijpen hoe het is om te leven met een spierziekte. Het leek ons daarom mooi om de verbinding te zoeken met iemand die te maken heeft met een spierziekte en samen met deze persoon te trainen voor een doel. Die persoon werd Suus en dat doel werd de INYUMAN.
We vonden het belangrijk om Suus en haar familie te leren kennen en te betrekken bij ons proces. Zo hebben we kennis gemaakt via skype ivm de behoorlijke afstand tussen Reuver en Wierden. Vervolgens zijn we een week voor het evenement ook samen met Suus en haar ouders de locatie van de INYUMAN gaan bekijken en hebben we met zijn allen een aantal sportieve activiteiten gedaan. Hoe we ons specifiek moesten voorbereiden voor dit event, wisten we niet. Omdat er ook weinig bekend was over de precieze opzet, wat we juist heel tof vonden. We nemen allemaal regelmatig deel aan onze Outdoor Trainingen of geven zelf de trainingen, daarnaast sporten we allemaal behoorlijk vaak in de week dus we hoopte dan maar dat het met die basis wel goed ging komen.
RECAP VAN DE DAG
Rond 9:00 kwamen we na een lange autorit van bijna 2 uur aan in Wierden op sportpark Lagerveld. Je komt aan bij een grote plas met daaromheen veel plekken zand en gras. De sportschool van Tom, Control Club, waar o.a. ook Outdoor Trainingen worden verzorgd, ligt aan deze plas. Stiekem zijn we daar wel een beetje jaloers op, want wat een trainingsmogelijkheden heb je daar. Toekomstambities zullen we maar zeggen..
Rond 09:30 mochten we naar binnen, inmiddels lichtelijk geïntimideerd door alle ultra fitte (geen woord van gelogen) mensen om ons heen en toch wel wat spanning over wat de dag zou gaan brengen. We wisten namelijk totaal niet wat ons te wachten stond. Eenmaal binnen krijg je een startnummer, mag je vanaf een bepaald punt niet meer met elkaar praten, haal je een overal, leg je je spullen weg en ga je in het startvak staan. De enige instructie die je krijgt is stilstaan, zwijgen en ogen dicht. Je hoort vanzelf wel wat er komt.
Na het welkomstwoord weet je dat de start naderende is. Nog altijd staan we met onze ogen dicht en inmiddels worden we ook nog afgeleid met blaffende politiehonden, geschreeuw en geluiden van legervoertuigen. Best wel intens kan ik je vertellen wanneer je je ogen dicht moet houden en je nog altijd aan het wachten bent op het startschot. Voor mijn gevoel duurde dit lang, terwijl het in werkelijkheid slechts een paar minuten was. Maar dan.. eindelijk, die knal in de lucht waar we op aan het wachten waren. Met een adrenaline aanval door je lijf waar je u tegen zegt, snel proberen te bevatten wat er gebeurt en overschakelen naar het aandoen van de overal en starten van de kwalificatieronde.
Rennen, tijgeren, boomstam pakken en in het vak gaan staan waar je wordt ingedeeld. Inmiddels langzaam beseffende wat er allemaal gebeurt en wie er eigenlijk allemaal om je heen staat. INYUMAN kan nu echt beginnen. De precieze inhoud van de challenges zullen we achterwege laten, maar wel kunnen we een aantal lessen bespreken die wij hieruit meenemen.
Je bent zo sterk als de zwakste schakel
Tijdens de challenges draait alles om teamprestatie. Het heeft dus geen zin om de beste van de groep te willen zijn. Je bent zo sterk als de zwakste schakel. Dat weet iedereen wel, maar geloof me, bij de eerste keer tijgerbaan is dat het laatste waar je aan denkt. Het enige wat je wel denkt is: zo snel mogelijk vandaan komen onder die 100m lange tijgerbaan waar stroom op staat. En ja de stroom stond er echt op, die hebben we allemaal meerdere malen wel gevoeld. Iedere keer dat we de tijd niet haalde als groep werden we vervolgens ‘afgestraft’ door middel van zware fysieke opdrachten. Van sand bags van 35 kilo over je hoofd tillen tot tijgeren in het zand terwijl je je enkels moet vasthouden. Wurmpelen ook wel genoemd. Ik zou zeggen.. probeer het eens!
Wanneer je moe bent, zit je pas op 30% van je kunnen
En dat is dus echt zo. Je moet leren dat de gedachten die je op zo’n moment ervaart (ik ben moe, ik heb kramp, ik heb pijn) je slechts proberen voor de gek te houden. Wanneer je denkt dat je bijna niet meer kunt, ben je nog niet eens op de helft van je daadwerkelijke kunnen. Dat leer je tijdens de challenge keer op keer weer. Wanneer je een opdracht krijgt en deze uitvoert denk je deze te doen op het max van je kunnen. Daarna ben je voor je gevoel kapot, maar toch moet je door. Even iets anders doen.. weer een andere uitputtingsslag. In ons geval steeds weer opnieuw speedmarssen met steeds andere en zwaardere gewichten. Vervolgens kom je weer terug bij diezelfde opdracht, krijg je wat mentale stimulans en, je raadt het waarschijnlijk al, volbrengt de opdracht sneller dan de eerste keer. Ondanks de extra vermoeidheid en het feit dat je die eerste keer al dacht.. alles gegeven te hebben.
Dit betekent echter niet dat je de pijn moet negeren of niet mag voelen. Juist accepteren dat het er is, maar je ook beseffen dat er altijd weer een einde komt. Hoe hard ze ook tegen je schreeuwen, hoeveel kramp je ook hebt. Het wordt (in dit geval) altijd weer half 5.
Je leert elkaar tijdens zo’n uitdagingen pas echt kennen
Tijdens een evenement zoals deze is er geen ruimte voor een filter of sociaal wenselijk gedrag. In het begin misschien, maar dat vervaagt al snel wanneer de eerste moeheid op begint te treden. Je laat je ware karakter zien en dat is maar goed ook. Zo leer je elkaar kennen. Je helpt elkaar in moeilijke momenten, werkt voor elkaar, ziet mensen groeien in de challenges, je spreekt elkaar aan, doet dingen die je normaal nooit samen zou doen.. allemaal aspecten waar je ook op een normale werkdag tegenaan loopt of die bijdragen aan een beter onderlinge teamcultuur. Zolang het allemaal goed gaat met het werk/bedrijf heb je het meeste niet nodig. Maar er komt een moment van tegenslag, waarbij lessen zoals deze en de manier waarop je als team naar elkaar toe groeit, ontzettend waardevol zullen zijn.
Al met al kijken wij terug op een ontzettend bijzondere en bizarre ervaring, waar we geen moment spijt van hebben. Het feit dat we samen de finish hebben gehaald, daar zijn we super trots op. Op elkaar, op onszelf en op alle andere deelnemers. Helaas heeft onze trainer Joeri het event eerder moeten verlaten in verband met een blessure waarbij doorgaan geen optie was. Helemaal vervelend omdat Joeri de initiatiefnemer was van onze deelname aan de INYUMAN. Maar desondanks hij de finish niet heeft gehaald, is hij wel degelijk een groot onderdeel geweest in deze teamprestatie. Zonder Joeri hadden we namelijk niet eens aan de start gestaan.
We zijn iedereen enorm dankbaar voor de support, voor het doneren aan Spieren voor Spieren en in het bijzonder natuurlijk Suus en haar familie. Ook zij zijn een voorbeeld van hoe je een grote tegenslag kunt omzetten in iets positiefs, zowel voor hunzelf als voor lotgenoten.
Het ondernemen van activiteiten zoals deze plaatst ons ook met beiden beentjes op de grond en naast dat we het leuk vinden om fysieke en mentale grenzen op te zoeken, zijn en blijven we het belangrijk vinden onszelf en ons bedrijf in te zetten voor iedereen waarvoor bewegen geen vanzelfsprekendheid is. Dit was dus zeker niet onze laatste challenge. Dus heeft iemand ideeën voor een nieuwe challenge?
Ontzettend bedankt namens ons hele team.
