Dit weekend stond in het teken van een avontuur dat Dirk en ik nooit zullen vergeten: de Iron Man 70.3 in Knokke-Heist. Het was een compleet nieuwe uitdaging voor ons allebei, en met een persoonlijke reden daarachter. In deze blog neem ik je mee in onze ervaring.
Waarom de Iron Man 70.3?
We zijn geen vreemden als het gaat om sportieve uitdagingen. Van halve marathons tot Strong Vikings en Hyrox, we doen het allemaal: voor het plezier, voor goede doelen, of simpelweg omdat we willen laten zien dat we doen waar we als bedrijf voor staan. Maar een triatlon? Dat was iets totaal anders.
Begin dit jaar zaten we samen om onze plannen door te nemen. We wilden een uitdaging aangaan die écht buiten onze comfortzone lag, en zo kwamen we al snel uit bij de Iron Man. Een volledige Iron Man zou echter niet haalbaar zijn, gezien de tijd die we nodig hadden voor werk en onze HYROX-trainingen. De halve Iron Man leek daarentegen veel realistischer én net zo spannend. Dus dat werd het!
De voorbereiding
Het lopen zat wel goed; dat deden we immers al meerdere keren per week. Fietsen daarentegen was een ander verhaal. Na wat stevige investeringen (je kunt beter twee keer op vakantie dan een Iron Man doen, geloof me) gingen we aan de slag. Het fietsen bracht zo zijn eigen uitdagingen met zich mee: lage rugpijn en schuurplekken, maar na een tijdje vonden we er toch plezier in. Het Nederlandse weer werkte niet bepaald mee, waardoor we pas laat echt op de weg konden trainen.
En dan het zwemmen… We dachten: 1,9 km, dat moet wel meevallen. Nou, niets was minder waar! Zwemmen draait volledig om techniek, en die techniek die je tijdens je A- en B-diploma’s leert? Vergeet die maar. Gelukkig konden we terecht bij Sjoerd en Mark van Wingerden voor lessen, en daar hebben we enorm veel aan gehad.
Het combineren van trainingen, werk en een sociaal leven bleek een behoorlijke uitdaging (het sociale leven heeft het trouwens niet overleefd). Je bent uren bezig met voorbereidingen, logistiek, en het schoonmaken van je fiets na elke rit. Oh, en probeer ook nog wat ontspanning en gezonde voeding in te passen – een kunst op zich. De laatste weken van onze voorbereiding verliepen niet zoals gepland, omdat werk weer eens voorrang kreeg. Dat resulteerde in vermoeidheid en suboptimale voeding, maar de trainingen die we deden moesten dan ook meteen raak zijn.
Raceweek
Raceweek… je denkt misschien dat je gewoon op de dag zelf verschijnt, maar nee hoor. Twee dagen van tevoren is er al een briefing en een dag voor de race moet je je fiets en tassen afgeven op verschillende drop-offs. Het kostte ons uren om alles voor elkaar te krijgen.
Qua training deden we lichte sessies: korte runs, zwemsessies, yoga, en wat conditioning workouts op de rower en bike. De intensiteit lag lager, maar het volume bleef wel overeind. De laatste paar dagen hebben we ons vooral gefocust op het eten van snelle koolhydraten, zoals witte pasta. Die pasta’s hebben we voorlopig wel weer even gezien!
De Iron Man 70.3 – Het moment van waarheid
Eindelijk, zondag 8 september was het zover. Na een slapeloze nacht vol spanning reden we naar Sluis voor het zwemonderdeel. Dit was het onderdeel waar we het meest tegenop zagen. Het wachten duurde lang: we stonden 1 uur en 20 minuten in de kou, met onze wetsuits al aan, voordat we mochten beginnen. Niet ideaal voor de zenuwen.
Toen het eindelijk zover was, moest ik mezelf echt even herpakken in het water. De persoon achter me dook bovenop me, wat me flink in paniek bracht. Het duurde zeker 10 minuten voordat ik weer rustig verder kon zwemmen. Dirk had een topzwem, maar ik was vooral blij dat het erop zat.
Het fietsen begon geweldig: zonnetje, lichte wind, en de eerste 30 km gingen als een speer. Maar toen draaide de route en kregen we te maken met windkracht 5/6 over een flink deel van het parcours. Voor mijn gevoel duurde het eindeloos, maar uiteindelijk bereikte ik de magische grens van 80 km. De laatste 10 km gingen gelukkig wat vlotter, maar toen wisten we al: onze tijdsdoelen gaan we niet halen.
Toen was het tijd voor het hardlopen, ons favoriete onderdeel. De eerste 10 km ging alles perfect, totdat mijn maag protesteerde. Wat volgde was een loop van dixie naar dixie. Dirk had vergelijkbare problemen, maar in mindere mate. Een duidelijke les: meer trainen met gels!
De finish
En daar was hij dan eindelijk: de finishlijn, de rode loper, de iconische Iron Man boog. Het moment van finishen was vooral een opluchting, want de ongemakken waren op dat moment behoorlijk. Ook voelde ik wat teleurstelling omdat mijn tijdsdoel niet behaald was, maar tegelijkertijd beseften we dat omstandigheden niet altijd te plannen zijn.
We zijn trots dat we het gehaald hebben. We hebben enorm veel geleerd, weten nu wat we de volgende keer anders moeten doen, en hebben zin om onze prestaties te verbeteren. En wie weet… misschien dat die volledige Iron Man er ooit nog komt.
Maar eerst: focus op Hyrox! Dat seizoen is net begonnen, en op 12 oktober staat ons eerste pro-event in Amsterdam op de planning. Tijd om weer vol gas te gaan!
